زمینه و هدف: آنتی بادی واکنشی پانل یک تست معمول برای ارزیابی میزان آنتی ژن لکوسیت انسانی حساس شده قبل از پیوند کلیه است. مطالعه حاضر ارتباط پلی مورفیسم های ژنی سیستم رنین- آنژیوتانسین را با میزان این آنتی بادی در افراد داوطلب پیوند کلیه مورد ارزیابی قرار داده است.روش کار: در این مطالعه، 108 بیمار داوطلب پیوند کلیه مورد بررسی قرار گرفتند. سرم بیماران مذکر بوسیله تکنیک استاندارد میکرولنفوسیتوتوکسیستی وابسته به کمپلمان غربالگری شد. پلی مورفیسم های سیستم رنین- آنژیوتانسین به وسیله واکنش زنجیره ای پلی مراز تعیین گردید. آنتی بادی پانل کمتر از 10، 29-10، 49-30 و بزرگتر یا مساوی 50 به ترتیب بعنوان پانل منفی، مثبت خفیف، مثبت متوسط و مثبت شدید در نظر گرفته شدند. P<0.05 به عنوان رابطه معنی دار شناخته شد.یافته ها: 12 بیمار (11.1%) میزان پانل مثبت داشتند که از بین آنها 10 بیمار (83.3%) میزان آنتی بادی مثبت خفیف و 2 بیمار (16.7%) میزان پانل آنتی بادی مثبت متوسط داشتند. هیچ موردی از پانل مثبت شدید وجود نداشت. در مقابل 96 بیمار (88.9%) از میزان پانل منفی برخوردار بودند. مابین پلی مورفیسم های ژنی سیستم رنین- آنژیوتانسین (به تنهایی یا ترکیب با یکدیگر) و میزان پانل ارتباط معنی داری وجود نداشت (p>0.05).نتیجه گیری: هیچ یک از پلی مورفیسم های ژنی سیستم رنین- آنژیوتانسین به تنهایی یا در ترکیب با یکدیگر نمی توانند درجه مثبت شدن پانل را پیش بینی نمایند.

زمینه و هدف: در این مطالعه بر آنیم تا اثرات انالاپریل و یا لوزارتان را بر روی پراکسیداسیون لیپیدی مطابق پلی مورفیسم های سیستم رنین - آنژیوتانسین در بیماران پیوند کلیه ای مورد ارزیابی قرار دهیم.روشها: در این مطالعه بعد تعیین ژنوتیپ های سیستم رنین - آنژیوتانسین شامل آنزیم مبدل آنژیوتانسین (I/D)، آنژیوتانسیوژن (M235T) و رسپتور نوع 1 آنژیوتانسین II (A1166C) توسط واکنش زنجیره ای پلی مراز، 4 بیمار پیوند کلیه ای، به صورت تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند. گروه اول (13 بیمار) و گروه دوم (20 بیمار) به ترتیب روزانه، با انالاپریل 10 میلی گرم و لوزارتان 50 میلی گرم درمان شدند. گروه سوم به عنوان کنترل مثبت شامل 13 بیمار هر دو دارو را با همان دوز دریافت نمودند و در نهایت گروه چهارم شامل 18 بیمار به عنوان کنترل منفی هیچ دارویی دریافت نکردند. مالون دآلدیید به عنوان معیاری از پراکسیداسیون لیپیدی بعد از هشت هفته درمان اندازه گیری شد.یافته ها: سطح مالون دآلدیی در تمام گروهها به استثنای گروه کنترل منفی به طور معنی داری کاهش یافت. درمان با داروهای یادشده تاثیری بر پروفایل لیپیدی نداشت. (P>0.05). اگر چه که بیماران با ژنوتیپ DD پلی مورفیسم آنزیم مبدل آنژیوتانسین، مالون دآلدیید تری گلیسرید بالا (به ترتیب P=0.03, P=0.01) داشتند، اما پلی موفیسمهای سیستم رنین - آنژیوتانسین هیچ تاثیری در کاهش استرس اکسیداتیو متعاقب درمان با داروهای یاد شده را نداشتند (P>0.05).نتیجه گیری: نتایج این مطالعه حاکی از آن است که انالاپریل و یا لورازتان می توانند اندازه مالون دآلدیید را بدون توجه به ژنوتیپهای سیستم رنین - آنژیوتانسین تغیییر دهند.

پیش زمینه و هدف: اثرات بلوک سیستم رنین- آنژیوتانسین بر کاهش غلظت هموگلوبین در بیماران پیوند کلیه ای جای تردید است. در بررسی حاضر تاثیر داروهای انالاپریل و لورازتان بر روی غلظت هموگلوبین مطابق با پلی مورفیسم سیتسم رنین- آنژیوتانیسن مورد ارزیابی قرار گرفته است.مواد و روش کار: بعد از تعیین پلی مورفیسم های سیتسم رنین- آنژیوتانسین، شامل ژنوتیپ آنزیم مبدل آنژیوتانسین (I/D)، آنژیوتانسینوژن (M235T) و رسپتور نوع 1 آنژیوتانسین (A1166C) II توسط واکنش زنجیره ای پلی مراز، 70 بیمار پیوند کلیه ای به صورت تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند، گروه اول 15) بیمار( و دوم  (20 بیمار( به ترتیب تنها با 10mg/d انالاپریل و 50mg/d لوزارتان درمان شدند. گروه سوم (13 بیمار( به عنوان کنترل مثبت هر دو این داروها را با همان دوز دریافت کردند و گروه چهارم (22 بیمار) به عنوان کنترل منفی هیچ دارویی دریافت نکردند. پروتکل درمانی به مدت 16 هفته ادامه داشت. شمارش سلول های خونی (CBC) قبل از درمان و سپس هر دو ماه اندازه گیری شد. در این مطالعه P<0.05 به عنوان رابطه معنی دار شناخته شده است.نتایج: درمان برای چهار ماه سطوح هموگلوبین را در گروه های کنترل مثبت )کاهش از 14.15±0.94g/dl به 12.06±0.66g/dl، (p=0.000)، انالاپریل )کاهش از 14±0.86g/dl به 13.11±0.82g/dl، (p=0.02، و لوزارتان )کاهش از 14.12±0.90g/dl به 12.10±3.25g/dl، (p=0.01 کاهش داد. در گروه کنترل منفی هیچ تغییر معنی داری در سطح هموگلوبین وجود نداشت )تغییر از 13.55±0.70g/dl به 13.36±0.69g/dl، (p=0.22 اما هیچ کدام از رژیم های دارویی ذکر شده در کاهش سطوح هموگلوبین بر همدیگر ارجحیت نداشتند (p=0.21). ژنوتیپ DD پلی مورفیسم آنزیم مبدل آنژیوتانسین تنها ژنوتیپ از ژنوتیپ های پلی مورفیسم سیتسم رنین- آنژیوتانسین در ارتباط با غلظت بالای هموگلوبین بود 14.29±0.41g/dl) در ژنوتیپ DD در مقابل با 13.44±0.76g/dl، P=0.04 در ژنوتیپ غیر (DD. اما هیچ کدام از پلی مورفیسم های ذکر شده تاثیری در کاهش سطوح هموگلوبین مطابق با رژیم های درمانی ذکر شده نداشتند.بحث و نتیجه گیری: نتایج ارزشمند این مطالعه حاکی از آن است که دوز پایین داروهای انالاپریل و لوزارتان بدون در نظر گرفتن پلی مورفیسم سیستم رنین- آنژیوتانسین می تواند سطوح هموگلوبین را کاهش دهد. با این وجود ژنوتیپ DD پلی مورفیسم آنزیم مبدل آنژیوتانسین از غلظت هموگلوبین بالایی برخوردار بود.

کارسینوم کلیوی سلول شفاف (KIRC) شایعترین نوع سرطان کلیه است و پیش­ آگهی ضعیفی با نرخ بقای کلی پایین دارد که منجر به مرگ هزاران نفر می­ شود. سیستم رنین آنژیوتانسین به­دلیل نقش تنظیمی خود در عملکردهای کلیوی شناخته شده است و مشخص شده که به­ طور قابل­ توجهی در پاتوژنز تومورهای بدخیم دخالت دارد. برای شناسایی نشانگرهای زیستی جدید، نیاز اساسی به درک مکانیسم های مولکولی KIRC وجود دارد. در حالی که microRNA به عنوان یک نشانگر زیستی و ابزار پیش آگهی برای سرطان های مختلف مورد مطالعه قرار گرفته است، کشف نقش آن در سرطان کلیه همچنان چالش برانگیز است زیرا یک microRNA واحد می­ تواند چندین ژن را در شبکه ­ها و مسیرهای بیولوژیکی هدف قرار دهد. سیستم رنین-آنژیوتانسین-آلدوسترون (RAAS)، یک سیستم با نقش­های اساسی در بیولوژی سرطان است که بر رشد سلولی، مهاجرت، مرگ و متاستاز تأثیر می­ گذارد. هدف این مطالعه تحلیل نظری تاثیر بالقوه پلی مرفیسم­ های تک نوکلئوتیدی (SNPs) در miRNA­های مرتبط با ژن­های دخیل در مسیر رنین-آنژیوتانسین در بیماری کارسینوم سلول شفاف کلیه می­ باشد. برای تحقق این هدف، چندین ابزار آنلاین، از جمله miRTarBase،CancerMIRNome ، miRNASNPV3، UALCAN و Ncpath مورد استفاده قرار گرفتند. این مطالعه، فهرستی از SNP­های تایید شده را ارائه می ­کند که ممکن است بر بیان یا عملکرد miRNA­های مرتبط با مسیر رنین-آنژیوتانسین در بیماری کارسینوم سلول شفاف کلیه تاثیر بگذارد. همچنین این اطلاعات برای مطالعه آزمایشگاهی آینده­ نگر در تشخیص و مدیریت درمان کارسینوم سلول شفاف کلیه مفید خواهد بود.

زمینه و اهداف: از آنجاییکه فعالیت بالای سیستم رنین- آنژیوتانسین منجر به افزایش میزان استرس اکسیداتیو می شود، در این مطالعه اثرات انالاپریل و / یا لوزارتان بر کاهش آسیب اکسیداتیو DNA سلولی مطابق با پلی مورفیسم های این سیستم بررسی شده است.روش بررسی: در این مطالعه، بعد از تعیین پلی مورفیسم های سیستم رنین- آنژیوتانسین شامل آنزیم مبدل آنژیوتانسین (I/D)، آنژیوتانسینوژن (M235T) و رسپتور نوع 1 آنژیوتانسین A1166C )II) توسط PCR، 64 بیمار پیوند کلیه ای به صورت تصادفی در یکی از چهار گروه ذیل قرار گرفتند: گروه اول و دوم به ترتیب شامل 13 و 20 بیمار با داروهای انالاپریل (10 میلی گرم) و لوزارتان (50 میلی گرم) مجموعا به مدت 4 ماه درمان شدند. گروه سوم به عنوان کنترل مثبت شامل 13 بیمار هر دو داروی ذکر شده را با همان دوز دریافت نموده و در نهایت گروه آخر (18 بیمار) به عنوان کنترل منفی هیچ دارویی را دریافت نکردند. قبل و بعد از دو و چهار ماه درمان، سطوح OHdG-8 و مالون دآلدهید به ترتیب به عنوان بیومارکرهای آسیب DNA سلولی و پراکسیداسیون لیپیدی از طریق روشهای الایزا و کلرومتریک با استفاده از سرم بیماران مورد سنجش قرار گرفت.یافته ها: سطوح OHdG-8 به طور معنی داری تنها در گروههای کنترل مثبت (از 6.07±1.1 ng/ml به (P=0.000, 3.60±1.1 ng/ml و لوزارتان (از 5.30±0.86 ng/ml به (P=0.3, 001.60±0.47 ng/ml کاهش یافت. ژنوتیپ DD پلی مورفیسم آنزیم مبدل آنژیوتانسین در مقابل ژنوتیپ غیرDD و ژنوتیپ CC رسپتور نوع 1 آنژیوتانسین II در مقابل ژنوتیپ غیر CC از میزان بالای OHgG-8 برخوردار بودند (به ترتیب P=0.002, P=0.002). تنها ژنوتیپ TT در مقابل ژنوتیپ غیر TT آنژیوتانسینوژن نقش موثری در میزان پاسخ آنتی اکسیداتیو این داروها داشت (P=0.01). یک ارتباطی بین سطوح آسیب DNA سلولی و مالون دآلدهید قبل و بعد از مداخله وجود داشت (به ترتیب (P=0.006, r=0.35, P=0.000, r=0.48.نتیجه گیری: نتایج حاصل از این مطالعه نشان دهنده اثرات آنتی اکسیداتیو درمان ترکیبی انالاپریل و لوزارتان و همچنین درمان منفرد با لوزارتان بر روی آسیب DNA مطابق پلی مورفیسم های سیستم رنین- آنژیوتانسین میباشد.

زمینه و اهداف: از آنجایی که ارتباط بین پلی مورفیسم سیستم رنین- آنژیوتانسین و کاهش کارکرد کلیه پیوندی یکی از موضوعات مورد مناقشه است، در این مطالعه بر آنیم تا ارتباط مذکور را در بیماران مورد ارزیابی قرار دهیم.روش بررسی: مطالعه حاضر، بر روی 108 بیمار پیوند کلیه ای انجام گرفت. به دنبال استخراج DNA، پلی مورفیسم های سیستم رنین- آنژیوتانسین شامل آنزیم مبدل آنژیوتانسین (D/I)، آنژیوتانسینوژن (T235M) و رسپتور تیپ I آنژیوتانسین (A1166IIC)، توسط PCR تعیین شد. کلیرانس کراتینین در هر یک از پلی مورفیسم ها با استفاده از فرمول MDRD اندازه گیری شد. در این مطالعه P<0.05 به عنوان رابطه معنی دار شناخته شده است.یافته ها: هیچ ارتباطی مابین هر یک از ژنوتیپهای سیستم رنین- آنژیوتانسین و کلیرانس کراتینین، اوره سرم، سطح سرمی سیکلوسپورین و میزان دفع ادراری پروتئین وجود نداشت. اما در بررسی ترکیب این ژنوتیپها، بیماران با ژنوتیپ DD+CC در مقایسه با ژنوتیپ II+AA، کلیرانس کراتینین کمتر، اما سطح سرمی کراتینین و میزان دفع ادراری پروتئین بیشتری داشتند (به ترتیب P=0.05، P=0.002 و P=0.03). با این وجود، سایر حالتهای ترکیبی این پلی مورفیسم ها چنین ارتباطی را نداشتند (P>0.05).نتیجه گیری: نتایج ارزشمند این مطالعه حاکی از آن است که اگر چه هیچیک از پلی مورفیسم های ژنی سیستم رنین- آنژیوتانسین تاثیری بر روی کارکرد کلیه پیوندی ندارند، اما بررسی ترکیب ژنوتیپهای این سیستم می تواند در پیش بینی پیامد کارکرد کلیه پیوندی موثر باشد.

زمینه و هدف: فعالیت سیستم رنین- آنژیوتانسین بر میزان استرس اکسیداتیو و مارکرهای التهابی موثر است، این مطالعه اثرات انالاپریل و لوزارتان را بر روی مارکرهای مذکور مطابق پلی مورفیسم یاد شده در بیماران پیوند کلیه مورد ارزیابی قرار می دهد.روش کار: در این مطالعه بعد از تعیین ژنوتیپ های سیستم رنین- آنژیوتانسین شامل ژنوتیپ آنزیم مبدل آنژیوتانسین (I/D)، آنژیوتانسینوژن (M235T) و رسپتور نوع 1 آنژیوتانسین II (A1166C) توسط PCR، 76 بیمار، به چهار گروه تقسیم شدند. گروه اول 17 بیمار و گروه دوم 24 بیمار به ترتیب روزانه با انالاپریل 10 میلی گرم و لوزارتان 50 میلی گرم درمان شدند. گروه سوم به عنوان گروه کنترل مثبت شامل 17 بیمار هر دو دارو را با همان دوز دریافت نمودند و در نهایت گروه چهارم شامل 18 بیمار به عنوان کنترل منفی هیچ دارویی دریافت نکردند. پروتئین فاز حاد و آنتی اکسیدان توتال به عنوان معیارهای التهابی و استرس اکسیداتیو بعد از دو ماه درمان اندازه گیری شدند. سپس بعد از 2 هفته دوره wash out. گروههای انالاپریل و لوزارتان به عنوان یک طرح متقاطع cross-over جایگزین همدیگر شدند. بیماران برای 8 هفته دیگر پیگیری شدند و در انتهای دوره، سطوح مارکرهای مذکور مجددا چک شدند.یافته ها: بعد از 2 و 4 ماه درمان سطوح پروتئین فاز حاد و آنتی اکسیدان توتال به طور معنی داری در گروههای درمانی مذکور تغییر کرد (P<0.05). اگر چه بیماران با ژنوتیپ CC پلی مورفیسم رسپتور نوع 1 آنژیوتانسین II، سطح پروتئین فاز حاد پایین تری (P=0.04) داشتند، اما پلی مورفیسمهای سیستم رنین- آنژیوتانسین تاثیر معنی دار آماری در کاهش مارکرهای مذکور متعاقب درمان با داروهای یادشده را نداشتند (P>0.05).نتیجه گیری: انالاپریل و یا لوزارتان توانستند اندازه سطوح پروتئین فاز حاد و آنتی اکسیدان توتال را بدون توجه به ژنوتیپهای سیستم رنین- آنژیوتانسین تغییر دهند.

زمینه و هدف: این مطالعه با هدف بیان پیش آگهی کووید-19 با سابقه مصرف داروهای موثر بر سیستم رنین-آنژیوتانسین در بیماران مبتلا انجام گرفت. روش اجرا: در این پژوهش مشاهده ای تحلیلی- مقطعی اطلاعات بیمارانی که با علائم مشکوک به بیماری کووید-19 به بیمارستان امام رضا (ع) از اسفند سال 1398 تا اردیبهشت سال 1400 مراجعه نموده بودند، از سامانه رجیستری بیمارستان امام رضا (ع) مشهد استخراج گردید. اطلاعات جمعیت شناختی ، بیماریهای زمینه ای و مصرف همزمان سایر داروها، داروهای مورد استفاده در درمان کووید، درجه حرارت بدن، سطح اکسیژن خون، پیشرفت کووید-19، در روز پذیرش و روز ترخیص در 139 بیمار مبتلا به کووید-19 با سابقه مصرف داروهای موثر بر سیستم رنین-آنژیوتانسین در مدیریت فشار خون (گروه A) با 67 بیمار مبتلابه کووید-19 که هیچگونه سابقه مصرف داروهای داروهای موثر بر سیستم رنین-آنژیوتانسین در مدیریت فشار خون نداشتند مقایسه شد. مدت زمان بستری و پیامد نهایی (بهبود/ مرگ) نیز برای بیماران ثبت شد. یافته ها: ارتباط آماری معناداری بین سابقه مصرف داروهای موثر بر سیستم رنین-آنژیوتانسین با میزان مرگ و میر (0.72= p) و پارامترهای بالینی مانند شدت بیماری کووید-19 (0.64= (p، تب (0.72= (pو سطح اکسیژن موجود در خون (0.40= (pوجود نداشت. ارتباط معنا داری بین مصرف داروهای موثر بر سیستم رنین-آنژیوتانسین و تعداد روزهای بستری در هنگام ترخیص از بیمارستان در دو گروه مشاهده نشد. نتیجه گیری: سابقه مصرف داروهای موثر بر سیستم رنین-آنژیوتانسین نقش عمده ای در تشدید بیماری کووید-19 و یا افزایش مرگ و میر در بیماران مبتلا به پرفشاری خون ندارد.

هدف: مکانیسمهای دقیق وابستگی دارویی و تحمل مشخص نیست و نوروترانسمیترهای متعددی می توانند در آن دخیل باشند. سیستم رنین – آنژیوتانسین مغز می تواند روی سیستم پاداشی (Reward) اثر کرده، با میانجی های متعدد در مغز تداخل عمل داشته باشد. از طرف دیگر با توجه به اینکه آنژیوتانسین II و همین طور مهار کننده های ACE اثر ضد دردی، تشنج و افسردگی نشان داده و در بعضی موارد اثر مرفین را آنتاگونیزه کرده اند، احتمال می رود که با سیستم اوپیوئیدی تداخل داشته باشند. لذا در این مطالعه اثر کاپتوپریل و آنژیوتانسین II بر تمایل به مصرف مرفین در موش صحرایی بررسی شد.مواد و روش کار: در این مطالعه از موش صحرایی نر نژاد ویستار استفاده شد. ابتدا موشها آموزش داده شدند تا با فشار دادن پدال فعال دستگاه خود تزریقی بسته های کوچک غذایی دریافت کنند. سپس ورید ژورگولر خارجی کانوله شد و کانولهای فلزی با استفاده از استرئوتاکس داخل بطن راست مغزی کار گذاشته شد. بعد از بهبودی، حیوانات 11 روز و هر روز 2 ساعت داخل دستگاه خود تزریق قرار داده شدند که 6 روز اول با محدودیت و 5 روز آخر بدون محدودیت غذا بود. حیوانات با فشار دادن پدال فعال 1/0 میلی لیتر مرفین همراه با بسته های کوچک غذا در 6 روز اول و 1/0 میلی لیتر مرفین بدون غذا در 5 روز آخر دریافت می کردند. با فشردن پدال غیر فعال حیوانی مرفین و غذا دریافت نمی کرد. در پایان تعداد پدالهای فعال و غیر فعال که به وسیله رایانه ثبت شده بود در هر گروه و تعداد پدال فعال و غیر فعال بین گروه های مختلف مقایسه شد.نتایج: در گروه مرفین تفاوت معنی داری بین تعداد فشرده شدن پدال فعال و غیر فعال وجود داشت (01/0>P و 001/0>P) و تعداد فشرده شدن پدال فعال در مقایسه با گروه نرمال سالین در 3 روز آخر به مقدار معنی داری بیشتر بود (05/0>P و 001/0>P). در گروهی که کاپتوپریل دریافت کرد تفاوت معنی داری بین تعداد فشرده شدن پدال فعال و غیر فعال در 5 روز آخر وجود نداشت و تعداد فشار داده شدن پدال فعال در مقایسه با گروه شاهد (مرفین) به طور معنی داری کاهش یافته بود (001/0>P و 05/0>P) ولی آنژیوتانسین II تغییر قبل توجهی ایجاد نکرد.نتیجه گیری: با توجه به اینکه کاپتوپریل می تواند تجزیه اوپیوییدهای آندوژن را کم کند، احتمالا از این طریق توانسته است میل به مرفین را کاهش دهد. مسیرهای احتمالی دیگر برای اثر این دارو، تداخل با دوپامین، سروتونین، ماده P، استیل کولین یا نیتریک اکساید در مناطق مختلف مغز می تواند باشد که نیاز به بررسی بیشتر دارد.